Όταν μ ' αφήνεις, μάταιο είναι

να σ΄ ακολουθήσω όπου πας·  δεν ωφελεί

να σε ζητήσω. Τι αν περάσεις

πάνω από το χιόνι, - όμοια

μ΄ ενα σύννεφο, ή μ'  ένα

σύννεφου ίσκιο-,

δεν έχεις πόδι, βάρος να σε μαρτυρήσει.

Δε βγαίνεις απ' το καθορισμένο

συντελεσμένο στερεό κέντρο του εαυτού σου.

Όταν μ΄ αφήνεις, μπαίνεις μες στο τίποτα.

Συγκεχυμένα μόνο βλέπω

τους δρόμους·  και  μονοπάτι

δεν υπάρχει που να μου πει:

Μόλις επέρασε εκείνη.

Μ ε τη φωνή και με το γέλιο

τ' άνθη μαδάς της σιωπής

τόσο απαλά που δεν πονάει

ούτε σ' ακούει:

ύστερα από σένα η σιωπή πιστεύει

πως είναι ανέπαφη ακόμα.

Αν σε ζητήσω μες στις μέρες

ή μες στα έτη που κυλούν,

ποτέ δεν βγαίνω απ' τον παρθένο

χρόνο. - Θυμάμαι: ήταν τότε,

κεινο το έτος, κεινη την ημέρα·

απόδειξη όμως δεν υπάρχει. Φεύγεις,

δίχως αφήνεις ίχνος.-

Έτσι μπορείς όλα να αρνηθείς

κι όλα να τ΄ αρνηθώ. Συ εξαφανίζεις

πίσω σου ίχνη, αντίλαλους και ίσκιους.

Τόσο αθώα χάνεσαι, τόσο απροετοίμαστα,

που όταν δε θα ζεις

πια, δε θα ξέρω

δε θα ' μαι βέβαιος αν έχεις ζήσει.

Τόσο απέραντα λευκό είναι το τίποτα

που έχεις γύρω σου απλωμένο.

(μετ. Ρίτα Μπούμη-Παπά)