Στον παρόντα τόμο έχω συγκεντρώσει, πενηντατέσσερα μεταφράσματά μου από το συνολικό έργο του Πάμπλο Νερούδα: πρόκειται κατ' ουσίαν για ένα αραιό κορφολόγημα από ποιήματα μιας πεντηκονταετίας - από την εμβληματική συλλογή "Veinte poemas de amor y una cancion desesperada" του 1924 έως τον κύκλο "Jardin de invierno", πού εκδόθηκε το 1974, ένα χρόνο μετά τον θάνατο του ποιητή. Κάμποσα από αυτά -όχι πολλά, πάντως!- τα είχα δημοσιεύσει στο παρελθόν είτε σε δικά μου βιβλία είτε σε περιοδικά· εδώ παρουσιάζονται λίγο-πολύ ξαναδουλεμένα. Τα περισσότερα μεταφράσματα είναι παλιά: των μέσων και των τελών της δεκαετίας του '80. Εννοείται ότι και αυτά έτυχαν "ποιας τίνος" επεξεργασίας. Γύρω στα είκοσι αποτελούν "φρέσκα" μεταφράσματα - ίσως, μάλιστα, στο μέλλον απαιτήσουν με τη σειρά τους και τούτα μια σχετική επανεπεξεργασία. Ίδωμεν!...
[...]
(από το σύντομο σημείωμα του Γιώργου Κεντρωτή)
Επαφή
Υψικάμινος
Η εις το άπειρον τείνουσα
(μετάφραση Γιώργος Κεντρωτής)
Τα βλέπεις τούτα τα χέρια; Έχουν μετρήσει
τη γης, έχουν ξεχερσώσει, ξεχωρίσει έχουν
τα ορυκτά, τα δημητριακά της, τον πόλεμο
έχουν ζυμώσει και την ειρήνη,
έχουνε καταργήσει τις αποστάσεις
όλων των ποταμιών και των θαλάσσιων δρόμων,
μόνο όμως που,
όταν τρέχουν πάνω σου, μικρό μου
απάνω σου, σπυράκι του σταριού, χελιδονάκι μου,
δεν φτάνουν τα φτωχά να σε χωρέσουνε
και μέχρι εξαντλήσεως πλήρους
αγκαλιάζουνε τις δίδυμες περιστερές
που φωλιάζουν ή πετάνε στο στήθος σου,
ταξιδεύουν όλο το μάκρος των ποδιών σου
και τυλίγονται στο φως της μέσης σου.
Για μένα εσύ είσαι ο θησαυρός ο αληθώς αμύθητος,
ο από την θάλασσα και τα κοράλλια της όλα πλουσιότερος,
έτσι όπως είσαι άσπρη και γαλάζια και απέραντη
σαν τη γη την ώρα του θέρου.
Σ αυτή την χώρα,
από τα πόδια έως το μέτωπό σου
θέλω να πηγαίνω, όλο να πηγαίνω,
εκεί θέλω συνεχώς να πηγαίνω,
ώσπου να μου στερέψει τελείως ο βίος.
τα ορυκτά, τα δημητριακά της, τον πόλεμο
έχουν ζυμώσει και την ειρήνη,
έχουνε καταργήσει τις αποστάσεις
όλων των ποταμιών και των θαλάσσιων δρόμων,
μόνο όμως που,
όταν τρέχουν πάνω σου, μικρό μου
απάνω σου, σπυράκι του σταριού, χελιδονάκι μου,
δεν φτάνουν τα φτωχά να σε χωρέσουνε
και μέχρι εξαντλήσεως πλήρους
αγκαλιάζουνε τις δίδυμες περιστερές
που φωλιάζουν ή πετάνε στο στήθος σου,
ταξιδεύουν όλο το μάκρος των ποδιών σου
και τυλίγονται στο φως της μέσης σου.
Για μένα εσύ είσαι ο θησαυρός ο αληθώς αμύθητος,
ο από την θάλασσα και τα κοράλλια της όλα πλουσιότερος,
έτσι όπως είσαι άσπρη και γαλάζια και απέραντη
σαν τη γη την ώρα του θέρου.
Σ αυτή την χώρα,
από τα πόδια έως το μέτωπό σου
θέλω να πηγαίνω, όλο να πηγαίνω,
εκεί θέλω συνεχώς να πηγαίνω,
ώσπου να μου στερέψει τελείως ο βίος.