Βίκυ Δερμάνη - "Ο ΠΟΝΟΣ ΜΑΥΡΟΣ ΣΚΥΛΟΣ Π' ΑΛΥΧΤΑ"- Εκδόσεις ΑΩ
Όταν άνοιξα το βιβλίο της Βίκυς Δερμανη, ενδόμυχα ήξερα πως δεν έχω να κάνω με μια απλή ποιητική συλλογή. Κι είχα δίκιο. Βρήκα το θάρρος λοιπόν και ανέβηκα στο σκούρο σύννεφο του "πόνου" , ακολουθώντας μια αγωνιώδη διαδρομή μέσα στην θλίψη, την οδύνη και την σφοδρή εσωτερική σύγκρουση. Κατέβηκα στα μύχια της ψυχής μου ανακαλύπτοντας χιλιάδες φόβους και αμέτρητους πόνους που βρίσκονταν σε ηθελημένη νάρκη, νομίζοντας πως έχω ξεμπερδέψει μια και καλή μαζί τους. Ο ύπνος όμως δεν είναι θάνατος. Δεν είναι ξεμπέρδεμα. Είναι μια παύση μέχρι την επόμενη φορά...
Μέσα από τα ποιητικά κείμενα της συλλογής, συνδυασμένα με τον άψογο λόγο της ποιήτριας και την χρήση μιας ιδιαίτερης τεχνοτροπίας στη σύλληψη της εικόνας, ο αναγνώστης δοκιμάζεται μέσα στο αντικρουόμενο συναίσθημα που σου προκαλεί η λογοτεχνική γραφή σε σχέση με την σκληρή συνθήκη του πόνου.
"Η Άννα την μέρα δεν πονά και δεν φοβάται. Ήρεμη κάθεται και κεντά. Όχι, τη μέρα η Άννα καθόλου δε φοβάται. Καθόλου δεν πονά. Μονάχα σιωπηλή κάθεται. Κάθεται και κεντά. Όνειρα σιωπηλά τη μέρα κενταει η Άννα." - ΑΝΝΑ
Η απώλεια, η βία, ο περιορισμός, η μετάλλαξη του ονείρου σε εφιάλτη, η "ασύμμετρη ζωή", τα σπασμένα φτερά, τα "βουλιαγμένα καράβια", "χιλιοξεσκίζουν της μοίρας το φουστάνι". Τότε, είτε τα παρατάς και "πεθαίνεις αθόρυβα" είτε αναζητάς την "φυγή". Χρησιμοποιείς την μέρα για κάλυψη και την νύχτα που "Οι ελπίδες λιγοστεύουν", βρίσκεις "το κεφάλι σου" να κείτεται οπουδήποτε αλλού εκτός από την θέση που του αρμόζει. Η απελπισία, η εγκατάλειψη, ο χωρισμός απ' το ποθούμενο, τις νύχτες σε κάνουν να ξεσπάς μ' ένα ΚΡΩ ΚΡΩ ΚΡΩ, σαν να ήσουν εκείνο το μαύρο το κοράκι του ΕΝΓΚΑΡ ΑΛΛΑΝ ΠΟΕ.
Απέναντι στην οδύνη ο άνθρωπος ξεγυμνώνεται (ΓΥΜΝΗ). Πετά τις μάσκες (ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ)που κατά περίσταση τον βολεύουν και παλεύει φορώντας μόνο την πληγωμένη σάρκα του. Πόσες πιθανότητες άραγε έχει να νικήσει; να νικήσεις; να νικήσουμε; "Πόσο δύσκολο είναι να είσαι; Πόσο δύσκολο είναι να μην είσαι;"
Με "ΒΗΜΑΤΑ-ΑΡΑΧΝΕΣ", περπατούμε ανάμεσα στις σκιές των μελλοθάνατων, γινόμαστε "εσταυρωμένοι" και "τιμωροί" ψάχνοντας το "τελευταίο καταφύγιο" της συντεθλιμμένης μας ύπαρξης. Κι ίσως αν η σωτηρία της ψυχής αποδεχτεί το "ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ" μας, "ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟ ΤΡΕΝΟ" να σταματήσει να ταξιδεύει μες στην "αντάρα" με "ήχους μονότονους επαναλαμβανομένους".
Η εξαιρετική ποιήτρια Βίκυ Δερμανη με την ποιητική συλλογή της "Ο ΠΟΝΟΣ ΜΑΥΡΟΣ ΣΚΥΛΟΣ Π' ΑΛΥΧΤΑ" μας κάνει ένα δώρο. Μας φέρνει αντιμέτωπους με την πραγματικότητα. Με την πλευρά εκείνη την τραχιά, την δύσκολη, την απάνθρωπη που εξισορροπεί τις αρχέγονες δυνάμεις της οντότητας μας. Γιατί αν δεν δούμε κατά πρόσωπο τις πληγές μας, αυτές δεν θα γιάνουν ποτέ. Γιατί αν δεν μάθουμε να ισορροπούμε στο λεπτό σχοινί της ζωής, το αποτέλεσμα της πτώσης θα είναι τελεσίδικο. Όσο κι αν δεν το πιστεύουμε, εμείς είμαστε οι κυρίαρχοι του δικού μας παιχνιδιού και κάνεις άλλος.
"Ακούς μαμά; Δεν τρέμω πια. Δεν πονώ πια. Τώρα πια δε λυγίζω. Τ' ακούς μαμά; Ακούς; Χέρια πόδια σπασμένα, μα καινούργια φτερά. Καινούργια φτερά τώρα μαμά. -ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!
Η ποίηση της Βίκυς δεν είναι για λίγους. Είναι για όλους!
Καλές αναγνώσεις.
Ματίνα Κ. Καρελιώτη
